(14 Marzo 09) ¡ Noraboa pola vosa idea! xa era hora de dar un paso adiante por recuperar as nosas tradicións e a nosa cultura, e espero que moitos saibamos recoller o testigo que levades de avanzadilla, e arrimandovos o hombreiro axudarvos a empurrar cara a adiante.
Parabéns pola idéia e pola determinaçom em levá-la a cabo. Agardo poder participar nesta festa e desfrutar do lugar, da gente, do jantar e da fala. Suponho que a “estrela” será a estrela polar ou estrela do norte (ártica), a da ursa. Olhem a análise etimológica de “Arteijo” no livro de Higinio Martins “As tribos calaicas” (Edições da Galiza), no que reconstrói a proto-história da Galiza através do estudo da toponímia desde uma perspectiva céltica. O dito, azos e parabéns.
Moitas gracias "anónimo" espero que acudiras á festa e que o pasaras estupendamente. En canto ao tema do topónimo aínda non podemos adiantar ao respecto ningunha conclusión, posto que estamos na fase inicial dos estudos, iso si, teremos en conta a bibliografía que nos aportas. Un saúdo!
esta entrada é de tristura, de cabreo, por ver como un só "pirata" é capaz de destruír o que é de tod@s, así que mal raio o parta! e a tod@s @s que vides aquí, que queredes e credes que o Patrimonio é de todo o mundo e que debe ser respectado e posto en valor para o disfrute de tod@s e non só duns poucos darvos os meus parabéns, e animarvos a participar esperemos así rematar con esa ralea. Un saúdo a tod@s!
Hoi fastes a miña clase e me gustou moito o que nos contastes asi que os voi a contar unhas lendas:
O milagro do Cebreiro.
Hoi fostede a miña clase (6ªA) e aprendimos moitas cosas.Os vou contar unha lenda: O milagro do Cebreiro. Se fija la historia en el siglo XIV, en una fría noche del 24 de diciembre en que celebraba misa un monje.
Cuando creía que nadie iba a estar presente en el sacrificio, vio entrar en la iglesia a un vecino que, sorteando la nieve y otras inclemencias de un tiempo cruel, ascendió con gran sacrificio hasta O Cebreiro para asistir a misa y comulgar. El ministro de Dios comenzó a desconfiar de que dicho sacrificio fuera en pos de algo válido; se preguntaba si un trozo de pan y un poco de vino podrían satisfacer a quien tanto había luchado para estar presente en su consagración.
Absorto en sus pensamientos, llegó el momento de la Consagración y fue justo en ese instante cuando el pan se convirtió en verdadera carne y el vino en auténtica sangre de Jesucristo que, hirviendo, tiñó los corporales, los cuales quedaron en el cáliz mientras la Sagrada Forma no pudo despegarse de la patena.
En 1486, los Reyes Católicos, en peregrinación a Compostela, conocen el milagro y donan el relicario donde se han conservado las pruebas evidentes hasta nuestros días.
Graznidos de aves.
Los graznidos de algunas aves, como los cuervos, cuando se oyen con insistencia en los árboles próximos de una casa, son de fatal agüero y significan o un alma en pena o un aviso de que luego morirá una persona. La piedra de abalar.
La piedra de abalar.
Según la leyenda la Madre de Dios arribó a la "Costa da Morte" en los primeros años del cristianismo y que los restos de su embarcación se encuentran esparcidos por esta zona.
Se cuenta que la famosa piedra de Abalar era el timón de la barca sobre la que llegó la Vírgen.
Se dice que esta piedra no se mueve a voluntad, sino que
bambolea en determinados momentos, siendo creencia general que sólo se agita cuando los que están sobre ella se encuentran libres de pecado mortal, oyéndose el ruido provocado en, por lo menos, un kilómetro a la redonda.
Arqueoloxía Estudo e coñecemento do noso antigo pasado, que moitas veces para a maioría dos mortais non temos: cultura da antiga historia. De eiquí que non deamos moita importancia ó coñecemento da arqueoloxía; o noso analfabetismo histórico dos coñecementos arqueolóxicos, saen as nefastas palabras, que moitos por razóns interesadas, e ocultas, moitas veces din. Tais como, moreas de pedras mal feitas, vellas, e da cultura non se come, nin se vive. Cando podemos dicir con seguridade que a través do coñecemento ancestral, do pasado, se fortalece a cultura dos pobos. Para que así avancen e pervivan por sí mesmos, con clara integración das diferentes civilizacións. Sociedade civil, cultura universal, e políticas de facto, con todo o que isto supón. Estribándose nos cimentos das distintas civilizacións que son o froito do noso pasado, esquecendo o maltratado. Cada época enmárcase na historia que lle toca vivir e non deben caraterizarse continuamente pola destrucción sitemática, de todo canto nos une ó pasado se non queremos que o exterminio dos pobos e .das súas culturas e linguas agonicen
O video de "Arteixo turístico" semelha uma promoção duma imobiliária... que lembra, à sua vez, uma funerária. Tudo menos o "Arteixo real", o feito pelos arteijãos, o que destrói as obras dos antigos e cujas obras são uma desfeita. Não há em todo Arteijo nada feito pelo homem nos últimos quarenta anos que resista a mirada. Apenas parquezinhos recortáveis. Como acreditar nas imagens que nos chegam da Noruega, da Escócia, da Toscana, ou, hélas, quase de qualquer lugar da Europa? Qualquer um pode pensar que basta com que a câmara se mova médio metro para que o idílico lago se converta num charco industrial e os vales em lontanança em quadriláteros e mais quadriláteros de quadrúpedes.
De Foilebar a Trascastro fixemos unha fermosa andaina. Uces, toxos e silvas, xestas, piornos, carballos e castiñeiros. Aldeas abandonadas.....As aldeas semellan un cemiterio.Xa nin siquera os cans ladran. Nos por un intre nunha delas tomamos un grolo de viño, comemos unha empanada, botámoslle unha ollada ás casas. Tentando que reviviran pra ver si os mortos falan. Máis pra diante no camiño, un bo amigo falounos da vexetación do bosque e do conxunto das prantas, tamén da necesidade de fixar poboación no rural, para poder coidar, e non morra o noso viveiro natural. Continuando na andaina, no adro dunha igrexa, unha poetisa sabia, falounos dos seus antergos, das herdanzas, das fadas e das historias, que ao longo dos tempos foron facendo as aldeas e o conxunto das súas casas. Tomamos a carrilana para ir ao cimo do teso. Comemos un bo xantar, que nunha taberna nos fixeron a base de moi bos productos que estas amables xentes, con moito agarimo nos deron. Ben comidos, ben bebidos voltamos á carrilana, baixamos do cimo do teso. Andibemos uns pasos para mober o xantar, e alixeirar algo o peso. Lavamos as mans nunha fonte, ollamos un muiño vello que nolo explica un amigo que dende neno foi muiñeiro. Máis tarde miramos dúas antigas igrexas con moita sona, nunha delas o sacristán e zoqueiro; na outra os mortos están ao enxoito, ten cuberto o cemiterio. Deste xeito, quedamos moi ben con deus, tampouco queremos estar a mal co demo. Os dous son polas dunha mesma árbore, non sexa que se enfade o demo. Agradecementos a quen nos amenizou a festa, o señor gaiteiro, tamén ao carronzo por facer de guía ós extranxeiros.
Entendo que a liberdade só é possível como povo na cultura, como classe na economia. Enquanto Nós nom sejamos como povo e classe, livres, Galiza nom deixara ser colónia da cidade-estado de Madrid. Que essa estrela cheia de dignidade e luz, prenhe ao povo de Arteijo para que este seja um facho guieiro nas sombras com que hoje de novo o neo-fascismo tenta-nos cobrir aos galegos.
(14 Marzo 09)
ReplyDelete¡ Noraboa pola vosa idea! xa era hora de dar un paso adiante por recuperar as nosas tradicións e a nosa cultura, e espero que moitos saibamos recoller o testigo que levades de avanzadilla, e arrimandovos o hombreiro axudarvos a empurrar cara a adiante.
(15 Marzo 09)
ReplyDeletealédome de ter un libro de visitas, e espero que tod@s vos animedes a deixar as vosas suxestións, comentarios, novas...un saúdo!
Parabéns pola idéia e pola determinaçom em levá-la a cabo. Agardo poder participar nesta festa e desfrutar do lugar, da gente, do jantar e da fala.
ReplyDeleteSuponho que a “estrela” será a estrela polar ou estrela do norte (ártica), a da ursa. Olhem a análise etimológica de “Arteijo” no livro de Higinio Martins “As tribos calaicas” (Edições da Galiza), no que reconstrói a proto-história da Galiza através do estudo da toponímia desde uma perspectiva céltica.
O dito, azos e parabéns.
Moitas gracias "anónimo" espero que acudiras á festa e que o pasaras estupendamente.
ReplyDeleteEn canto ao tema do topónimo aínda non podemos adiantar ao respecto ningunha conclusión, posto que estamos na fase inicial dos estudos, iso si, teremos en conta a bibliografía que nos aportas. Un saúdo!
Unha Estrela
ReplyDeleteUnha estrela nun monte,
un monte con boa estrela
monumento aos nosos antergos
e tamén á natureza.
As estrelas do cosmos brilan
falan do noso pasado.
Dinnos que coidemos a historia,
e tamén á natureza.
Ollando para o noso entorno,
ben vemos o que nos rodea.
CATRO PEDRAS
CATRO PEDRAS
BRILAN NO MONTE DA ESTRELA
esta entrada é de tristura, de cabreo, por ver como un só "pirata" é capaz de destruír o que é de tod@s, así que mal raio o parta! e a tod@s @s que vides aquí, que queredes e credes que o Patrimonio é de todo o mundo e que debe ser respectado e posto en valor para o disfrute de tod@s e non só duns poucos darvos os meus parabéns, e animarvos a participar esperemos así rematar con esa ralea. Un saúdo a tod@s!
ReplyDeleteHoi fastes a miña clase e me gustou moito o que nos contastes asi que os voi a contar unhas lendas:
ReplyDeleteO milagro do Cebreiro.
Hoi fostede a miña clase (6ªA) e aprendimos moitas cosas.Os vou contar unha lenda:
O milagro do Cebreiro.
Se fija la historia en el siglo XIV, en una fría noche del 24 de diciembre en que celebraba misa un monje.
Cuando creía que nadie iba a estar presente en el sacrificio, vio entrar en la iglesia a un vecino que, sorteando la nieve y otras inclemencias de un tiempo cruel, ascendió con gran sacrificio hasta O Cebreiro para asistir a misa y comulgar.
El ministro de Dios comenzó a desconfiar de que dicho sacrificio fuera en pos de algo válido; se preguntaba si un trozo de pan y un poco de vino podrían satisfacer a quien tanto había luchado para estar presente en su consagración.
Absorto en sus pensamientos, llegó el momento de la Consagración y fue justo en ese instante cuando el pan se convirtió en verdadera carne y el vino en auténtica sangre de Jesucristo que, hirviendo, tiñó los corporales, los cuales quedaron en el cáliz mientras la Sagrada Forma no pudo despegarse de la patena.
En 1486, los Reyes Católicos, en peregrinación a Compostela, conocen el milagro y donan el relicario donde se han conservado las pruebas evidentes hasta nuestros días.
Graznidos de aves.
Los graznidos de algunas aves, como los cuervos, cuando se oyen con insistencia en los árboles próximos de una casa, son de fatal agüero y significan o un alma en pena o un aviso de que luego morirá una persona.
La piedra de abalar.
La piedra de abalar.
Según la leyenda la Madre de Dios arribó a la "Costa da Morte" en los primeros años del cristianismo y que los restos de su embarcación se encuentran esparcidos por esta zona.
Se cuenta que la famosa piedra de Abalar era el timón de la barca sobre la que llegó la Vírgen.
Se dice que esta piedra no se mueve a voluntad, sino que
bambolea en determinados momentos, siendo creencia general que sólo se agita cuando los que están sobre ella se encuentran libres de pecado mortal, oyéndose el ruido provocado en, por lo menos, un kilómetro a la redonda.
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteArqueoloxía
ReplyDeleteEstudo e coñecemento do noso antigo pasado, que moitas veces para a maioría dos mortais non temos: cultura da antiga historia.
De eiquí que non deamos moita importancia ó coñecemento da arqueoloxía; o noso analfabetismo histórico dos coñecementos arqueolóxicos, saen as nefastas palabras, que moitos por razóns interesadas, e ocultas, moitas veces din. Tais como, moreas de pedras mal feitas, vellas, e da cultura non se come, nin se vive.
Cando podemos dicir con seguridade que a través do coñecemento ancestral, do pasado, se fortalece a cultura dos pobos. Para que así avancen e pervivan por sí mesmos, con clara integración das diferentes civilizacións.
Sociedade civil, cultura universal, e políticas de facto, con todo o que isto supón.
Estribándose nos cimentos das distintas civilizacións que son o froito do noso pasado, esquecendo o maltratado.
Cada época enmárcase na historia que lle toca vivir e non deben caraterizarse continuamente pola destrucción sitemática, de todo canto nos une ó pasado se non queremos que o exterminio dos pobos e .das súas culturas e linguas agonicen
Ola a tod@s! agradecer a Bieito Romero o evocador vídeo sobre a capela, gozádeo!
ReplyDeleteO video de "Arteixo turístico" semelha uma promoção duma imobiliária... que lembra, à sua vez, uma funerária. Tudo menos o "Arteixo real", o feito pelos arteijãos, o que destrói as obras dos antigos e cujas obras são uma desfeita. Não há em todo Arteijo nada feito pelo homem nos últimos quarenta anos que resista a mirada. Apenas parquezinhos recortáveis.
ReplyDeleteComo acreditar nas imagens que nos chegam da Noruega, da Escócia, da Toscana, ou, hélas, quase de qualquer lugar da Europa? Qualquer um pode pensar que basta com que a câmara se mova médio metro para que o idílico lago se converta num charco industrial e os vales em lontanança em quadriláteros e mais quadriláteros de quadrúpedes.
P.B.
moitas felicidades pola páxina, e ánimo para seguir traballando pola nosa cultura.
ReplyDeletewww.fervenzas.es
Andaina
ReplyDeleteDe Foilebar a Trascastro fixemos unha fermosa andaina. Uces, toxos e silvas, xestas, piornos, carballos e castiñeiros.
Aldeas abandonadas.....As aldeas semellan un cemiterio.Xa nin siquera os cans ladran.
Nos por un intre nunha delas tomamos un grolo de viño, comemos unha empanada, botámoslle unha ollada ás casas. Tentando que reviviran pra ver si os mortos falan.
Máis pra diante no camiño, un bo amigo falounos da vexetación do bosque e do conxunto das prantas, tamén da necesidade de fixar poboación no rural, para poder coidar, e non morra o noso viveiro natural.
Continuando na andaina, no adro dunha igrexa, unha poetisa sabia, falounos dos seus antergos, das herdanzas, das fadas e das historias, que ao longo dos tempos foron facendo as aldeas e o conxunto das súas casas.
Tomamos a carrilana para ir ao cimo do teso.
Comemos un bo xantar, que nunha taberna nos fixeron a base de moi bos productos que estas amables xentes, con moito agarimo nos deron.
Ben comidos, ben bebidos voltamos á carrilana, baixamos do cimo do teso.
Andibemos uns pasos para mober o xantar, e alixeirar algo o peso.
Lavamos as mans nunha fonte, ollamos un muiño vello que nolo explica un amigo que dende neno foi muiñeiro.
Máis tarde miramos dúas antigas igrexas con moita sona, nunha delas o sacristán e zoqueiro; na outra os mortos están ao enxoito, ten cuberto o cemiterio.
Deste xeito, quedamos moi ben con deus, tampouco queremos estar a mal co demo. Os dous son polas dunha mesma árbore, non sexa que se enfade o demo.
Agradecementos a quen nos amenizou a festa, o señor gaiteiro, tamén ao carronzo por facer de guía ós extranxeiros.
Entendo que a liberdade só é possível como povo na cultura, como classe na economia. Enquanto Nós nom sejamos como povo e classe, livres, Galiza nom deixara ser colónia da cidade-estado de Madrid.
ReplyDeleteQue essa estrela cheia de dignidade e luz, prenhe ao povo de Arteijo para que este seja um facho guieiro nas sombras com que hoje de novo o neo-fascismo tenta-nos cobrir aos galegos.